Beni okuyorsun şimdi sen yazdıklarımı değil. Gözlerimi okuyorsun ve onun anlattıklarını. Şişeyi masaya koyuşumu görüyorsun sonra parçayı mırıldandığımı. Sen beni okuyorsun; yatağın arkasındaki cesedi, yalnız banka düşen kar tanesini yani….Sen beni görüyorsun umarsız görünmenin yalnızlığa çare olmadığını anladığında ve bilincinin karıncalı ekranından ben geçiyorum her satırda. Sen dalganın sırtındaki köpük oluyorsun benim kıyıma vururken ve ben yaşam bulmacası çözüyorum özlediğim geçmişimi düşünürken.
23.07.2008
Hatay / Izmir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder