Sessiz birisi Uygar! Konuşunca 50 kişilik bir tiyatro gibi ama yinede sessiz. Söyleyemediği kelimeler var sanki yastık altında sakladığı. Boğazı görmeyen terasından baktığında bütün İstanbul’u çizebilecek kadar derin…Kurallarla doldurulmuş aydınlık dünyanın tam karşısında durup, hızla önünden geçen safsatalara rağmen, yeşil ışıkta bodozlama yürüyen bir insan. Her karede kendine farklı bir dünya yaratabilecek kadar çok o. Her bir kare ondan bir hücre sanki, her bir düşünce balonunun bir anda beyninde patlayıp merceğin içinden geçip hayat bulduğu kişi o! “Gece geceliğini çıkartmış yanı başımızda bizi dinlerken” biz 4 kişiydik aslında ama o bizi 123 kişiye bölmüştü. “garip bir şeydi ama tamam…” dinlenilesi, yaşanılası biri o ve aslında damla’da da dediği gibi “çok da konuşmaya gerek yok ” onu yaşaman lazım!!!
12.08.2010
IZMIR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder